Mensen leven in hun schil.

Mensen leven in hun schil, letterlijk binnen de fysieke

oppervlakte van hun huid. Die begrenzing wordt door velen fysiek

en psychisch als absoluut ervaren. Deze ervaring vormt ons beeld

van onszelf en van de wereld om ons heen: de medemensen, de natuur,

de kosmos. Naar dat beeld gedragen we ons. We voelen ons als

afgescheiden van ‘de rest van de wereld’ en gedragen ons er ook naar.

Dit beeld van begrenzing geldt ook voor allerlei innerlijke delen van

onszelf, zoals onze organen, cellen, DNA. We vormen ons een beeld

en zijn zo gefocust op dat beeld dat we na een tijd niet meer beseffen

dat het niet echt is, maar een interpretatie. Het buiten jezelf

waarnemen van details en verschillen is een functie van de linker

hersenhelft. Het geheel waarnemen, gevoeligheid en instinctieve vermogens,

zijn functies van de rechter hersenhelft. Het is duidelijk dat

deze laatste samen met onze fysieke capaciteiten bij ons ‘moderne,

westerse’ mensen in vergelijking met dieren zeer beperkt ontwikkeld

zijn. Uit onderzoek blijkt dat er ook een opmerkelijk verschil is in hoe

mensen uit het Oosten en mensen uit het Westen de wereld om hen

heen waarnemen. Terwijl westerlingen focussen op een object in een

ruimte (detail), zullen oosterlingen eerder de ruimte met alles daarin

waarnemen (het geheel). Door onze overmatige focus op het externe

gaat ook een steeds groter deel van onze levensenergie zich nestelen

in dingen die zich buiten ons lichaam en onze nabije levenscirkel

bevinden. Met als gevolg een groot verlies aan vitaliteit.

Maar het kan dus ook anders. Stel je voor: je kunt helemaal aanwezig

zijn, met je aandacht binnen in je lichaam, verbonden met je kern

van leven. Je lichaam is dan ontspannen, open, soepel en vitaal. Je

kunt zo omgaan met het alledaagse leven zonder je erin te verliezen.