De zon laat de natuur ontwaken. En ook wij komen weer uit ons hol, de uitbundige stralen binnenslurpend na de donkere tijd van de winter. Ik koester die warmte weer en geniet van vogelconcerten en bloemen die hun kopje boven aarde steken. En toch is het dit jaar anders. Niet zo blij als ik altijd was dat die donkere winter eindelijk voorbij is. Voor het eerst ga ik de lente in met een beetje heimwee naar de winter.3 dagen en 3 nachten in Vital Darkness wakkerde mijn liefde voor het donker aan. Alleen, op een kamer in het donker zonder al te veel besef van tijd, los van alle prikkels die in het dagelijks leven op een mens afkomen. Alleen dat al was een zegening, wat een rust om 3 dagen geen nieuwe info te krijgen, mijn zenuwstelsel was dolgelukkig. En veel slapen, heerlijk, wat hou ik van slapen! Maar op een bepaald moment was ik uitgeslapen, en wat blijft er dan over? Wat als alles even stilvalt en er niets meer is, behalve ik in het donker?
Ik was er klaar voor, klaar om de monsters te ontmoeten en ze in de ogen te kijken. Vluchten kan niet meer. Loslaten en overgave aan de duisternis in mij, mijn onderwereld. Wat tref ik daar voor fraais aan, waar ik in het dagelijks leven vaak zo mijn best voor doe om het te ontlopen?
De waarheid?
De enige monsters daar zijn de monsters die ik zelf creëer in mijn gedachten. En o wat zijn er veel gedachten, non stop gedachten, en steeds dezelfde soort gedachten die zorgen voor knopen in de buik, zorgen maken, steeds dezelfde situaties in het leven creëren, en leven in verleden of toekomst. Resultaat, vermoeidheid, een onvervuld gevoel. Ik heb op die momenten het gevoel in de wachtkamer van het leven te zitten. En het leven zal nooit veranderen als je die gedachten blijft volgen. Niet omdat er nooit een kans komt om iets te veranderen in je leven, maar omdat je steeds dezelfde keuzes blijft maken, gebaseerd op oude ingesleten patronen en gewoontes.
Er zijn geen monsters in het donker. Ik ben erachter gekomen dat ik van het donker hou, dat het prachtig is, dat het stil is en leeg, de stilte en leegte waar zovelen naar verlangen. Ik heb de liefdesrelatie met mijn lijf herontdekt, het voelen hoe met elke inadem mijn cellen dansen van vreugde en zich verkwikken en verheugen en hoe met elke uitadem de toxines, oude patronen, gedachten en emoties verdwijnen, naar buiten, naar moeder aarde die het weer transformeert in leven. Elke inadem een nieuwe geboorte, elke uitadem een sterven van wat niet meer nodig is.
En te zien dat er licht is in het duister, een mooie zachte lichte gloed. Ik heb mij nog nooit eerder zo verbonden gevoeld met moeder aarde, te voelen dat al dat moois in mij, dat elke dag zonder voorwaarde klopt, stroomt, verteert, groeit, vernieuwt, precies hetzelfde is als wat er elke dag in de aarde gebeurt. Wat een wonder dat vrouwenlijf dat in staat is nieuw leven voort te brengen, gelijk moeder aarde. En wat heerlijk om in dit lijf te mogen wonen en leven.
En nu, te voelen dat ik op elk moment terug kan naar die plek, dat ik ze altijd bij me heb, want ze is in me. Als ik weer even de neiging heb te versnellen, te zeuren tegen de kinderen of in logistieke scenario’s begin te denken. Ademen en voelen dat ik daar weer ben, in mijn eigen wezen waar mijn zielswaarde liefde woont.
Het grootste inzicht dat ik mee naar buiten nam was iets wat ik natuurlijk allang wist maar weer even moest her-inneren. Ik was zo goed geworden in het plannen, organiseren, regelen, zorgen voor alles en iedereen, dat ik een ding vergat, te genieten! Het donker maakte de herinnering aan de vreugde wakker die er is in mij, in elke cel, en die ik eruit georganiseerd had met mijn efficiëntie en altijd maar ja zeggen en doen, als een verdroogde appel die te lang op de fruitschaal ligt. Ik voel weer mijn vitaliteit, vreugde en intense dankbaarheid voor het geschenk LEVEN.
Ik hoor veel mensen de vraag stellen, hoe komt het toch dat het zo moeilijk is bij mezelf te komen, erachter te komen wie ik echt ben en wat ik echt wil. Mijn gevoel is dat zolang je jezelf deze vraag stelt, het antwoord nooit zal krijgen. We zijn elke ochtend als we wakker worden (bij) onszelf, weten wie we zijn en wat we echt willen en moeten doen. We zijn immers elke nacht weer in het donker geweest, terug bij onze bron van leven, onze ware ziel. Alleen beseffen we het niet en spelen we het in de loop van de dag kwijt. De meeste mensen al 30 seconden na het wakker worden als het CD-tje in het hoofd weer aanschiet. Wat ga (moet) ik vandaag allemaal doen, o ja, ik moet ook nog, want dat is gisteren niet gelukt… opstaan, en de trein is vertrokken. Alsof je je ware natuur als je pyjama uittrekt en ’s avonds pas weer aantrekt als je naar bed gaat. En je dan afvraagt waarom je toch zo moe bent…
Ik blijf elke ochtend na de wekker nog een paar minuten liggen en voel welke schat ik meeneem uit de nacht. Zoals ik de schat van de donkere winter meeneem de lente in. Want elke nieuwe dag is als een nieuwe lente. Ik dank moeder aarde en het universum voor het geschenk van het leven. Ik sta met aandacht op en voel dat die schat de hele dag bij me is. Soms, als ik voel dat ze wegglipt sta ik even stil en sluit mijn ogen om de schat van binnen weer te voelen. Ja, ze is er nog, ze is er altijd. Ik kan me niet herinneren dat er een lente is geweest waarin ik zo kon genieten van de vreugde en vitaliteit van het licht en het leven. Met de donkere winter in mijn hart en al mijn cellen.
Mieke van Zon
